I. (ME GJALLUA)
Peshteri është brilanti i shpirtit tim
veshur me këmishën e bardhë të mjegullës
gjeografi e maleve që zvoglohet çdo ditë
trup i arnuar me plagët e përgjakura
vetëm me Gjallua shqip
në brushën e Gjelosh Gjokajt në tokën e stuhive
ndërmjet kodrave të ankthit me krizantema ngricash fytyrës
me pranverat e munguara
fshatrat me tela xhembor rrethuar
me Gjallua pa liri
me aromën e kripur të djathit në duart e plakës Zade me shami
me këngët e braktisura të lahutarit Sali Uglla
Bajro Huka me fyell mërzie ruan grigjën e deleve në shpat
Qanë në gegnishten arkaike
guhën e nan’s boll e kena’ harrua
II. (ASONANCË E KËNGËS)
rrasat e varreve me shalle e plisa gravuar flasin në gjuhën e dhembjes
për blerimin e rrënjëve të barit në gurët e zi të fatit
në sipërore krahasuese shkruajnë emrat Kuq Hot dhe Shkrel
gjurmë të mbuluara në dëborën e ftohtë të këngës
në çdo muri të përhirtë kujtese të Sanxhakut
secili në gozhdën e shtëpisë së vet varur ka ikonën e Shaba’Polluzhës
buqetë me 128 trëndafila
t e Gropa e Kosovarëve në Pazar me kurora lavdie mbuluar
mos me u kthye ma kurrë në Bihor
Drazha i Mihajlit natën e Bozhiqit
me sytë e fëmijëve në duart e nënave të pjekur në hell…
III. (GJAKU S’BEHET UJË)
Eso Huka kërkon diçka në dollapin qorr te shtëpia e vjetër në Uglla
gjenë një flamur Shypnie në skute fshehur
me mbulua kurmin e tatës Kambo udhës për në varr
me asnjë formulë tjetërsimi gjaku s’bëhet ujë
krahrori i dridhet si krater vullkani
me zemër jam shqiptar me letra i huaj
toponimet në kodërshpate bëhen gramatikë kuptimi
Qaf’ Dielli Maja Mali, Kron’ Mreti Vajgjeci…
në Borashticë Nezir Shkrel me pikëllim i bie kitarës
Peshteri do një mësues të shqipes
dhe lotët i pikojnë në faqet e Abetarës së ndaluar
Nail Biba vë plisin si bora dhe trupon urën e Pazarit
në lumin Rrasa i lanë sytë e verbër
veç ship kem’ folë more k’tu s’kem’ ditë guhë tjetër….
Diskutim rreth këtij postimi