Piše: Esad Kučević 

Dok se o povodima šuti u opštinskoj vlasti i beogradskoj upravi, gotovo podjednako zaslužnim za poražavajući ishod, iznova i neočekivano su na provjeri kulturne vrijednosti Bošnjaka, čiji konačni cilj nije ljepota, nego dobrota.

Sve suprotno je u režiji direktorke Službenog glasnika i predsjednika Sandžačke demokratske partije. Šuti, kao zalivena, Jelena Trivan. Bivša perjanica Demokratske stranke, više nego uspješno, prekomandovala se u naprednjačkoj vlasti i istovremeno direktoruje u dvije firme. Jedna u Srbiji, druga u manjem entitetu BiH.

Prema jednoglasnom izboru Vlade RS, iako je za osam godina stolovanja u Službenom glasniku, koliko je poznato, zatvorila dvije knjižare. Osim pazarske i onu beogradsku, na sred Banovog brda.

Ali, iz komercijalne pomame, uglavnom promoviše novotvorenu prodavnicu na Aerodromu u Surčinu, neuporedivo više od još jednog pozicioniranja, u ulozi predsjednice Upravnog odbora Filmskog centra Srbije.

Šuti multitalentovani Rasim Ljajić. I dalje, pod Vučićevim patronatom, univerzalno upotrebljivi političar je prvi na prozivci, zbog lokalnih opunomoćenika kojima su, čini se, mantije i ćevapi, važniji od knjiga. Ili je to ekskluzivni službeni prilog neznanju, prema pazarskoj gologlavoj tafri, sad već tradicionalno, u istoj ravni sa znanjem.

Šuti i tzv. akademska bošnjačka javnost. U gradu univerzitetskih ambicija i nedorečenih naučnih koncepcija, masovna kultura od opšteg značaja nije lijek, nego anestetik, analgetik, sedativ.

Međutim, kultura opšteg interesa ponajmanje je apstrakcija, a primarno konkretna, odnosno nacionalna, individualno-narodna akcija. Naš govor, praznici, škole i odnos prema roditeljima, prema porodici, domovini, drugim narodima i zemljama. Ovaj poražavajući pazarski čin, uprkos bezbroj uspješnih poteza, negira holistički fenomen kulture, koji puku populaciju pretvara u narod, naciju.

I po ko zna koji put nameću da je broj, važniji nego soj.

Zato je najveća odgovornost vlasti u Novom Pazaru. Naročito, poslije najnovijih izbora za Bošnjačko nacionalno vijeće. Iako su pobjede proslavile sve tri liste, u anegdotskoj atmosferi bizarnog odjeka, na potezu je SDP. Po urneku Jelenine dvosmjerne vladavine, od jedne od dvije Ljajićeve stranke u Srbiji, očekuju se novi kulturni horizonti, koji uključuju nauku, umjetnost, obrazovanje, a nikako ukidanje višedecenijskih prozora u dunjaluk. Kao što je pored ostalog, desant na knjižaru Službenog glasnika.

Bez pardona i šablona. Oko mogućeg sukoba interesa Delfi knjižare i Laguninog kluba čitalaca, u gradu na obalama Raške i Jošanice, oduvijek su čitali da bi živjeli. U tišini i zavetrini, ali kontradiktorno završnom udarcu Smiljani Milosavljević, šefici Glasnikove knjižare, koja je poslije tri decenije priznala “kad mi tonemo, nebo je granica“.

Duboko. Bezmalo ravnodušno i lakomisleno, potiskuje se moguće davljenje u živom blatu nekulturnog besmisla. Ne samo u Novom Pazaru, već i širom Srbije, kad se otvaraju unosnije pekare, a zatvaraju knjižare.

Naprednjački, prekipjelo: Niko više ne šljivi znanje, ako se nije opasuljilo. Čitaj, oparilo. Tamo i ovdje. Gdje sve češće prodaju dedovinu, da bi sačuvali očevinu. Onda, svi odu u majčinu. Kultura se na pravi, ona se razvija. Ima je i biće je.

Kao Jelene i Rasima.

Izvor: Danas.rs