Piše: Miroslav Ćosović
Srpski istoričar slovačkog porijekla Bogumil Hrabak umro je 12. decembra 2010. godine. Rođen je u Zrenjaninu, 11. januara 1927. godine.
Na portalu Radio televizije Vojvodine predstavljen je: “Hrabak je rođen 1927. godine u Zrenjaninu, a osnovnu i srednju školu završio je u rodnom gradu i Senti, da bi istoriju diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1951. godine, gde je i doktorirao. Nakon toga, radio je u više instituta u Beogradu, a zatim prešao u Prištinu gde je utemeljio Odeljenje za istoriju, kojim je rukovodio osam godina. U Prištini je osnovao i Naučno društvo Kosova, a 1978. godine potvrđen je za redovnog člana Akademije nauka i umetnosti Kosova. Naredne godine prelazi na rad u Novi Sad, gde je ostao do penzionisanja 1993. godine. Autor je više od 700 članaka i 40 knjiga i učesnik velikog broja naučnih skupova u zemlji i inostranstvu, a honorarno je predavao u Nikšiću, Banjaluci, i na postdiplomskim studijama u Prištini i Kosovskoj Mitrovici.” (Preminuo akademik Bogumil Hrabak, rtv.rs, 12. XII 2010)
U knjizi “Podgorica do početka XIX vijeka” (Beograd, 2000), Hrabak je i ovo naveo, radi se o kraju 14. i o 15. vijeku: “Prodorima strane velesile u Potarje i srednje Polimlje krajem XIV vijeka, a posebno turskim osvajenjem Meduna i susjednih stočarskih zajednica, ovčari su digli glavu. Nastao je priliv vlaškog stanovništva iz Hercegovine i Arbanasa u Zetsku ravnicu. Time će miješanjem sa župskim življem ojačani katuni postati jezgra za obrazovanje plemena u drugoj polovini XV vijeka u Brdima i susjedstvu Podgorice, pod jednim uslovom da daljina između ljetnje i zimske ispaše ne bi bila suviše velika; ta daljina je bila najmanja u Lijevoj Rijeci, gdje je u vazdušnoj liniji iznosila pet-deset kilometara. Tako je nastajalo i stvaranje brđanskih plemena u susjedstvu Podgorice – Kuča i Pipera.” (str 43)
Autor ovog članka je mnogo puta objavljivao iste tvrdnje. Hrabak samo potvrđuje ono što je još 1984. napisao akademik Branislav Đurđev.
U medijima, udžbenicima za osnovne, srednje škole i na osnovnim studijama – o ovome nema ni riječi. O ovome se govori samo u visokoj nauci. Što se tiče prikazivanja naše etničke prošlosti u javnosti i za sve stanovništvo van uskog kruga najkvalitetnijih naučnika, tu su u upotrebi uglavnom fantazmagorije iz vremena Njegoša i kralja Nikole, koje se predstavljaju kao etnička istorija.
Razgovor o ovom članaku