Në ëndrrën tënde të grisur

Ke për t’ kaluar fusha, male, dete dhe oqeane.. larg, shumë larg atdheut..
Mos harro, merr më vete një grimë dhe, pështille mirë e mirë, dhe fute në gji.
Ruaje fort, ruaje si sytë,
Përgjatë rrugës, e cila do të jetë e gjatë, mërzia do të kaplon nga lodhja dhe, malli nuk të le rehat, të k’thën pas ,dhe ti, ti, ulu, ulu pusho pak. Ç’pshtillë atë grimë dhe , merre aromën e tij dhe ti, do të ç’mallësh më atdheun tënd, më fusha e male, do të ç’mallesh më blegërimën e bagëtive, më lojërat , më gëzim e hidhërim, me vaj e më gaz, më të gjitha do te ç’mallësh. Dhe, Sa herë të ndihesh i përhumbur, mbylli sytë dhe ashtu symbyllur, do të ëndërrosh atdheun tënd.
Dhe kështu më ëndërrime, përqafoj të gjithë, nënën, babain, gjyshërit, motra e vëllëzër, të gjithë përqafoj.
Puthe disa herë atë grimë dhe …sepse, mbi dashurinë e atdheut, asgjë nuk qëndron……!
ZLP