“SRPSKI (I JOŠ PO NEKI) SVET”

“Svaki narod ima svoj svijet. No, postoje narodi koji umisle da su neki “nad” svijet, što sa aspekta vlastitoga prava možda i ima smisla, ali sa aspekta racionalnog posmatranja i djelovanja, lokalnih, kao i globalno političkih i historijskih kretanja primijeti se da je tolika doza samoljubivosti i nacionalne narcisoidnosti pogubna ponajviše za onoga ko je provodi jer se vidi da baš i nema nekog smisla.

Na uzroke (i posljedice) takvog političkog pretjerivanja treba posebno obratiti pažnju, bez obzira šta nam neki, patetični, političari i historičari govore preuveličavajući prošlost a to nikako nije dobro zbog sadašnjosti i budućnosti, da nam ne truju prostor i troše vrijeme, koje za posljedicu, sa toliko laži, uvijek ima nesreću, krv i suze.

Da je konstatacija realna, upravo ovih dana svjedoči dugogodišnja i preraubovana priča o “srpskom svetu”, koji je od jednog zamišljenog (prenapregnutog) svijeta velike Srbije, dakle, “velikog sveta”, u ovoj, od 2. februara, završnoj priči Republike Kosova, sa novim (euro) monetarno ekonomskim sistemom sa kojim vlada Kosova i bukvalno zaokružuje državni integritet i suverenitet svoje Nezavisne države potvrđujući kao uzrok već pominjano nacionalno megalomanstvo “srpskog sveta”, koje će porušiti sve prije nego li će ikada postati “svet”, koji je jedino ostvariv u zamišljenoj joj megalomaniji ali skraćene Srbije, kao realna posljedica svih dosadašnjih pretjerivanja i beskrupuloznih politika glede sve od Srpskog ustanka (1804.) koji je u startu obilježen, u Sjenici, nad bošnjacima, počinjenim zločinom genocida pa preko Balkanskog rata, Drugog svjetskog pa do agresije ’90-tih i likvidacija cijelih porodica u Sandžaku, Bosni i Hercegovinini i Kosovu.

Ali. Ako malo dublje pogledamo historiju političkih kretanja (npr. u zadnjih 200. godina na Zapadnom Balkanu), i pokušamo biti politički realni ljudi, onda ćemo primijetiti da je tkz. “srpski svet”, koji, uzgred budi rečeno, gledano autorski, nema veze sa sadašnjom garniturom srpskih političara od kojih mnogi za sobom vuku dugačke repove zla i u tom smislu nemaju nikakvu inovativnu dimenziju racionalnog razmišljanja ili eventualnog realizovanja, (iako je taj “srpski svet” strašna ideja za svjetove oko njega) sem pukog raubovanja uveliko izeksploatisane priče srpskih političkih diletantnih predstavnika, pređašnjih i sadašnjih, a koja nikad prije nije realizovana, niti će biti realizovana jer je takvo čistunstvo totalno neralna ideja koja ne trpi ni priču a ne kamo li njenu realizaciju, iako je starija od jednog stoljeća, osim kao puka i jeftina populistička demagogija preostalih po zlu poznatih političkih reslova od Mire Marković, supruge Slobodana Miloševića, Balkanskog kasapina kako ga još zovu, koju i ovih dana srpski mediji i analitičari spominju u kontekstu likvidacije novinara i njenog bivšeg prijatelja Slavka Ćuruvije, pa do sada, već donešene rezolucije Evropske komisije o Vučićevoj krađi izbora u Srbiji, na svim nivoima, kako kažu, u količini do sada nezabilježene pljačke izbora održanih 17. 12. 2023. u Srbiji, te na kraju na zahtjev Srbije i održane vanredne sjednice Savjeta Bezbjednosti Ujedinjenih Nacija po pitanju nedavnog kosovskog uvođenja eura kao jedinog platežnog sredstva u državi, i potiskivanja srbijanskog dinara sa tržišta države Kosova, pa sve do, ovim povodom, sučeljavanja predstavnika dviju Nezavisnih država, premijera Kosova Aljbina Kurtija i predsjednika Srbije Aleksandra Vučića, u New Yorku.

Da bi bolje razumjeli srpsko albansku političku realnost moramo ući u historiju njihovih međusobnih odnosa i kretanja.

U knjizi Petrita Imamija, Srbi i Albanci kroz vekove, u kojoj je dosta opisanih događaja, međusobnih odnosa i sukoba koje je autor Imami prenosio iz srpskih i albanskih historijskih arhiva, uglavnom. Pa da se podsjetimo nekih, za ovu temu, važnih historijskih događaja.

– Srbija tada nikako nije mogla da se pomiri s tim da se u njenom susedstvu stvara nezavisna država Albanija. U elaboratu o Albaniji (30. 1. 1939.), koji je napisao Ivo Andrić, kao pomoćnik ministra za spoljne poslove u vladi Milana Stojadinovića, navodi se: ,,Prema tajnom dodatku Ugovora o savezu između Bugarske i Srbije od 29. februara 1912. godine, Srbiji je priznato pravo na dotadašnje turske teritorije severno i zapadno od Šar-planine. U vezi sa ovom odredbom, tražeći da svojoj zemlji osiguraju izlaz na more, srpske trupe izbile su 15. novembra 1912. godine na Lješ i postepeno zaposele celu severnu Arbaniju do Tirane i Drača. U londonskom Tajmsu izašla je 25. novembra izjava Pašića da Srbija traži Drač sa većim hinterlendom.”

– Nikola Pašić je u decembru 1912. u Albaniju poslao svog najboljeg diplomatu Živojina Balugdžića da ispita raspoloženje u tamošnjem stanovništvu u odnosu na srpske trupe.

Posle tromesečnog boravka u Albaniji, Živojin Balugdžić je 1937. u članku u Srpskom književnom glasniku (sv. 52, br. 7) naveo: ,,pritisak stranih zainteresovanih sila na Albaniju stao se osećati tek pošto su naše trupe naišle tamo”. Taj nepromišljen čin Srbije, najviše je uticao na Austrougarsku da podrži stvaranje nezavisne Albanije. Već na prvoj sednici Londonske konferencije 17. decembra 1912. odlučeno je da Albanija postane nezavisna.

Balugdžić u daljem tekstu navodi: – Ulazak naših trupa u Albaniju i raspoloženje, koje su one tamo našle i razvile pokazao je kako su malo bila osnovana ta sumnjičenja ili bar, kako je malo uspeha sva ta akcija postigla.

Na drugoj strani, Grčki političari i Grčka pravoslavna crkva svim silama su nastojali da Severni Epir bude pripojen Grčkoj. Na stranu grčkih pretenzija je stala jedno vreme i Rusija posle panslavističkog kongresa 1867. koji je održan u Moskvi. Na Berlinskom kongresu 1878. Bizmark je upozorio grčke predstavnike da je u njihovom interesu da što manje anektiraju teritorije koje su naseljene Albancima, ” jer neće moći da vladaju nad njima, niti da ih asimiluju”.

Velika Britanija i Francuska nisu bile saglasne s grčkim pretenzijama. Austrougarska je svoje interese jasno izražavala prema Severnoj, katoličkoj Albaniji. Italija je bila suzdržana.

O podeli Albanije Srbija se tajno dogovorila s Grčkom. U Elaboratu Ive Andrića navodi se: ,,U deklaraciji, koja je tajni dodatak Ugovoru o savezu između Grčke i Srbije od 19. maja 1913. godine, podeljene su interesne sfere između Grčke i Srbije u tek stvorenoj autonomnoj Albaniji.

Srbija je jedina zemlja na Balkanskom poluostrvu koja neće imati mora.

Srbija je tada pokušala da pod njenim protektoratom bude Albanija. Već u novembru 1912. godine srpska vojska stigla je do Drača, do Jadranske obale. u tom pohodu počinjeni su mnogi zločini nad albanskim stanovništvom.

U pismu ,,vojvode komitskog” Milutina Babovića, koje je uputio tadašnjem predsedniku Narodne skupštine Andri Nikoliću, doslovno se kaže: ,,Gospodine predsedniče, javljam Vam sa najvećim poštovanjem, da sam došao iz Albanije…

Što se tiče truda nismo žalili, no smo vršili naređenje odlično. A ujedno da Vam kažem kuda god je naša vojska prošla, tuda treba drugi narod da se seli, a prvi je uništen i sve njihovo što se nazivalo.” (Arhiv Srbije, Fond Andre Nikolića).

Osveta za te zločine koje je počinila srpska vojska 1012-1913. uslediće u zimu 1915. godine kada je srpska vojska bila prinuđena da se zajedno s narodom povlači preko Albanije pred austrougarskom vojskom…

Navedeni primjeri brutalnih zločina srpske vojske nad nevinim albanskim narodom imao je kontinuitet u toku 20. st. sve dok dugogodišnji srpski teror nad Albancima Kosova nije prekipio i zapadnom svijetu koji je bombardovanjem, tada, Srbije i Crne Gore 1999. doveo do njegovog kraja poslije kojeg je Srbija de fakto izgubila pravo nad upravljanjem Kosova, a i vojno kapitulirala, a od prošle godine (2023.) poslije inicijative Beograda da kosovski Srbi koji su bili u značajnom broju u službi lokalnih, sudskih, tužiteljskih, prosvjetnih, policijskih, i inih funkcija napuste pozicije kosovskih institucija Beograd je, iako svakodnevnim papagajskim ponavljanom pričom o tkz. “privremenim institucijama u Prištini” i de jure priznao Kosovo. Sadašnja fama oko Kosova je uglavnom Vučićeva parodija kojom pokriva druga nipočinstva u totalitarnoj vladavini vlastitoga autokratskog režima na čijem je čelu u nekoliko mandata.

Odnos srpske vojske spram Bošnjaka u Bosni i Sandžaku imao je kontinuitet zla kao i prema Albancima. Tako užasna zločinačka agenda je bila u vladavini svih srpskih državnih struktura, u posljednjih 200. godina, a naročito u periodu Prvog i Drugog svjetskog rata, u vremenu kraljevine SHS, u tkz. “mirnodobskom periodu” koji je obilježio genocid u Šahovićima – pa sve do ’90-tih u kojima su srbo-crnogorci počinili brutalnu agresiju na Bosnu i Hercegovinu i užasane zločine i genocid nad Bošnjacima Bosne i Sandžaka, ipak, želim da vjerujem, od sada i za sva vremena, da je u srpsku zločinačko genocidnu politiku spram komšija zaboden glogov kolac u kojem se tkz. “srpski svet”, ako već nije do sada realizovan u kojem je Beograd, realno gledano, imao neuporedivo veće mogućnosti, svu ratnu infrastrukturu, naročito pljačkajući ona SFRJ zajednička privredna i vojna dobra, vojsku u ogromnom broju sa aktivnim rezervnim sastavom, diplomatiju i reputaciju, dakle, sve što je trebalo za osvajanje i ubijanje, silovanje, raseljavanje i pljačkanje sugrađana do nedavno zajedničke nam države, a da i pored svega toga nije uspio da zadrži Kosovo nad kojim je imao višedecenijsku apsolutnu vlast, onda se sa sigurnošću može reći da je “srpski svet” realizovan jedino u sada već skraćenoj Srbiji, koja je zadnjom izmjenom Ustava uspjela, umjesto građanskog, nametnuti srpski – nacionalni prefiks svim njenim građanima asimilirajući sve nacionalne strukture koji u njoj žive, u jednu – Srpsku, te se umjesto Srbijanac, Bošnjak predstavlja kao Srbin (Kolašinac, Međedović, i td.) kako ih zvanično komentarišu i prestavljajući svijetu. Dakle, Srbi su zaokružili svoj “svet”, ostalo je nedosanjani san megalomanskih tendencija i ništa više od toga.

Moglo bi se na ovu temu govoriti dugo i široko, ali i ovoliko je sasvim dovoljno za sve razumom obdarene. Istina je lijepa jer nam otvara oči samo treba uživati u njoj.”