Amaneti
U thye Marsi dhe u trand qielli
Mbi varr, ra ca dëborë
Me një grusht dhe, në dorë
Thash: S’ka për të më ngrohur më dielli.
Lotët qurkë, më pikën në tokë
U bën bashkë, me Varrin tënd
Pse, pse të lash në atë vend
Po më mbyt, vaji sot.
Veç nuk pyet, vdekje mizore
Vjen pa rend dhe e shpejt si era
Kot m’u bë, që trokit dera
Kur u zinim dorë për dore
Shpejt u gënjeva, u trondita
Vetëtimë, më erdh n’ zemër
Që m’i lëkundi, kokë e themër
Kaq të trishtë, jetë s’të dita.
Pastaj me Varrin,u përshendeta
Dhe nuk bëra, gjë tjetër
Në gji futa, tënden letër
E një tufë lule, ta lash e shkreta
Një lule nga tufa e nxora
Dhe ika me ty në errsirë
Me kujtimin shumë të dëlirë
Që për Ty me vete e mora.
Pastaj heshtja, u thye nga Ti
Hapa veshët, për të dëgjuar
“Syçkat tanë, s’ke për t’i harruar
Pashë të Madhen Dashuri”.
Fëmijët u rritën, u bënë burra
Me fjalë të ëmbla, për babanë
Me dashurinë, që kurrë s’e dhanë
Për të ngritur, vetëm ura
Në mërgim, jemi ne të tre
Me –Ty bashkë, në mendime
Për ty, flasim me përgjërime
Edhe sot, sikur dje
Emrin tënd, gjithnjë e dëgjoj
Tek më thërret dhe tek më thërret
Pse më ka mbetur dhe kjo jetë
Malli më përvëloi, më përvëloi…
ZLP
Discussion about this post