Zize Liza Pepshi në shenjë përkujtimi të bashkëshortit të daj në profilin e saj në facebok shkruan:
“Konvikti gumëzhinte në korridor dhe në oborr. Dyert hapeshin me rrapëllimë, me bërtima, me fishkëllima, me këngë e me të qeshura ndërsa roja e konviktit ngjitej me mundim nga kati në kat për të thënë kujdes, ka të tjerë që ende po flenë, mos bërtisni, flisni të vogël, na dëgjojnë të gjithë, kemi vërejtje nga poshtë…
Unë i dëgjoja të gjitha këto tek rrija e menduar te dritarja gjysmë e hapur.
Studentë e studente shkonin në ligjërata ose në bibliotekë.
Unë nuk di ç’ shikoja nga dritarja që më sillnin të dridhura Bjeshkët e mia të Lubeniqit mbushur me borë në maja dhe me gjelbrim nëpër lugje.
M’u morën mendtë nga drithëtimat e dritares e nga majat që vinin të trandura u thyen xhamat. Duke dashur të mbrohesha nga thërrimat e qelqit që ranë në dysheme, në krevat dhe në tavolinën ku rrinte hapur një libër që më duket të fliste për një dashuri të kahershme në një vend jo të largët nga Prishtina. Tani më kujtohet saktësisht, ishte libri Romeo e Zhylieta që ishte vënë mbi librin Gremina e dashurisë. Hoqa copat e xhamit dhe ndava të dy librat duke i shikuar kopërtinat e tyre sërish. Nuk doja që asnjëri të rëndonte mbi tjetrin.
“Mjaft e kanë dashurinë brenda”, mendova duke i fshirë dhe mu atëherë vërejta se në kopërtinën e pasme të “Romeos…” ishte një ngjyrë e kuqe. Duke u menduar të gjeja nga do të kishte ardhur ajo kuqësimë, shikova nga lapsat kimikë. Të gjithë, edhe stilolaspi i kuq, ishin të vënë në kutinë e vet. Tek e preka më shumë me gishtërinj kopërtinën, hetova se njolla po zgjerohej më shumë në të dhe atëherë pashë gishtin e vogël krejtësisht të skuqur nga gjaku. E futa gishtin në gojë dhe ndjeva shijën e athtë të gjakut. Ika në banjo, lava duart dhe u ktheva shpejt në dhomën 206 të konviktit 2. U hudha në krevat dhe e ndërrova disa herë anën pa mundur të rehatohesha dot me çarçafin e bardhë nje cope te te cilit e kisha futur në gojë. Nuk ishte gishti që më dhembte, ishtë një diçka tjetër që më kishte pushtuar e po më therte nëpër gjithë trupin. Përmbajtja e librave të lexuar, personazhet e tyre…
Nuk e di dot, por e di që klitha me gjithë zërin: Pse bëhen vrasje nga dashuria? Për dashurinë duhet jeta, jo vdekja.
Pastaj, pasi i hudha të dy librat në dysheme, e ndeza me këmbë radion e madhe në tavolinë. Kërkova me gishtërinj valët e Prishtinës dhe aty baresha kishte lënë tufën për bariun, thoshte me zërin kumbues Nexhmie Pagarusha. Prapë dashuria, bëra dhe e fika e inatosur radion.
Pastaj e vërejta dhomën time bosh. Me dy librat e rënë përtoke, me gishtin që e kisha mbështjellë kot me një salvetë, radioja e heshtur, dritarja me xham të thyer që vazhdonte të dridhej duke sjellë pamje panoramike Dukagjini…
Papritur u ngrita përnjëherë në këmbë duke u pyetur: Ku në dreq i kam cimeret?
Nga vetmia që më kishte kapluar, s’e kisha parë fare letrën e lënë në derë: “Gjumashe, ne jemi në mësim. Shihemi te menza në orën 13.00”.
O Zot se si u ndjeva!
Shikova orën. Kishte edhe katër orë të shihesha me cimeret.
Pse të rrija vetëm në dhomën që se si më zvogëlohej?
Largova librat e rënë në tokë, afrova dritaren e thyer, i lëshova flokët në shpinë. Hoqa pusullën e cimereve dhe e mbylla më ngadalë derën.
Roja e konviktit më përshëndeti, më përshëndeti dhe dikush tjetër dhe nuk e di në iu përgjigja. Kalova rrugën dhe u gjenda te Fontana. Tre soliterët e hirtë me xhama të mëdhenj kishin zënë me hije shitoren e bukës.
Urdhëro, më tha shitësja, çfarë doni?
Vetëm atëherë e kuptova ku gjendesha.
Një bukë, i thashë.
Pastaj me bukën në dorë bëra një xhiro rreth Fontanës që kishte filluar të shterte ujin dhe të mbushej me mbeturina. Shumë fëmijë luanin përreth saj dhe njëri nga ta se si e preku bukën që e mbaja në duar ose mua m’u bë ashtu. Buka më shpëtoi dhe nuk e kapa dot…
-Ja, e zura unë, bëri një zë pas meje.
Unë e ktheva kokën të shihja nga vinte zëri dhe a e kishte zënë vërtet ai bukën që sapo e bleva, ende nuk e di pse.
Një vetëtimë, rrymë, stuhi, apo nuk di çfarë tjetër ose dhe ndoshta të gjitha së bashku, kaloi e kaluan nëpër lugun e gjoksit tim dhe shumë ëmbëlsisht, o Zot sa këndshëm, u ndalën të gjitha në zemrën time. E preka zemrën sipër këmishës së hollë. Ajo po rrahte tepër shpejt dhe shumë fuqishëm.
-Ti ma hoqe bukën nga dora dhe tash më thua se e zure pa rënë tokë, e pyeta dhe e qortova njëkohësisht djaloshin me flokë kaçurrela që tashmë e kishte zgjatur bukën nga duart e mia.
Ai qeshi: Jo, të shpëtoi ose e preku ai fëmija atje, dhe ai bëri me dorë nga një çun që sillej vërdallë duke vrapuar.
Unë e mora bukën me sytë që më mbeten te ngjitur në pamjen e djaloshit: Një esmer i bëshëm, pa e larguar asnjëherë shikimin nga unë, me sy tëshkruar , qeshte me shpirt dhe me të gjitha ndjenjat.
Unë mbeta e shtanguar, u skuqa e tëra dhe nuk po dija ç’të flisja dhe ç’të bëja tjetër.
Ai vazhdonte të qeshte.
Më në fund bëra të ecja duke i thënë “Faleminderit që e kape bukën pa rënë tokë”.
Ai ma zuri rrugën:
-Ma jep “kapuçin“e bukës, më tha.
E shikova me habi e pothuaj me kërëcnim.
Ma jep “kapuçin“e bukës, përsëriti duke m’u afruar.
Unë u zbuta dhe me sytë për toke i thashë:
-Merre!
Djaloshi e theu majën e bukës dhe e futi në gojë.
Jë më e mirë se buka, më tha pastaj duke m’i ngulur edhe më sytë në qepallat e mia që më dridheshin .
Unë ula sytë.
Po, më e mirë se buka je, përsëriti dhe bëri të m’i shtrëngonte duart duke marrë edhe një kafshatë buke.
Unë i largova duart, por nuk bëra gjë, sepse zemra në ato çaste foli ndryshe.
Një takim rrufe dhe nga gjithë ajo që ndodhi ashtu pa pritur, arrita ta kapja vetem një pjesë të vogël të saj, atë ku mbaron pështjellimi dhe shtjellimi i jetës: Dashuri? Urrejtje? Gëzim? Hidhërim? Humbje? Fitore? Robëri? Liri ?… Apo, çka tjetër ?!
Ku ta di.
U ktheva në dhomë, e lashë bukën e nisur nga syshkruari në tavolinë dhe u shtriva prapë në krevat me djaloshin kaçurrel gjithnjë para sysh dhe me buzëqeshjen e tij të zëshme. Pastaj hapa derën, kalova shkallët dhe rrugën me vrap.
Te Fontana nuk ishte më ai syshkruari. Zemra ime dhe shpirti im nisen vrapin pas tij.
U takuam sërish në demonstratën e 26 marsit 1981. Ai ma hodhi një faculetrë të lagshtë të fshija lotët nga lakrimogjenët që kishin rënë në mesin e studentëve.
Ku e ke bukën? – më pyeti.
Unë i mbylla sytë.
Ti je më mirë se buka, bëri dhe më shtrëngoi belin.
Më kërcitën eshtrat, zemra, gjoksi…
Plasi dhe një bombë lotsjellëse dhe ai më mbuloi me gjithë trupin. Pastaj më mori në krah dhe nuk e di se ku më dërgoi, në Taukbashçe, në Gërmi, në Pejë… Po fluturoja, po fluturoja te retë e bardha.
-Meti, më tha.
-Xixa, iu përgjigja.
Dhe u bëmë bashkë.
Në Kosovë dhe në Zvicër.
O Zot, sa për pak kohë.
Një dashuri e madhe që më humbi përgjithmonë.
E gëlltiti ai me kafshatën e bukës që e theu me aq delikatesë te Fontana, në Prishtinë?
Zot, më falë, kë e ke dënuar me vdekjen e tij?
Mua dhe vetëm mua!
Por do të shkoj te Ai!”
ZLP
Foto e kohës studentore në Prishtinë!
Diskutim rreth këtij postimi