Hasan Ribniku –polic Italian

                                 II

Mbasi Italianëve u ishin te mirseardhuna shërbimet e njerzëve të këtillë, Hasani fitoi shum shpejt besimin e tyne te pakufishëm.

Mbas nji qëndrimi të shkurtë në këtë vend, Hasani u emnue prej pushtetit okupues Italian si polic në komunën e Parteshit. I gatshëm me bashkëpunue me të gjith e me çdo kend pa marrë parasysh a ashtë kjo në interesin e popullit të vet të përvujtun. Hasani përjetoi nën pushtetin Italian momentet e veta ma të lumtuna, sepse italianët kishin besim të pakufishëm, e banditi i kalibrit të tij dinte me e shfrytëzue këtë.

Hasani mbeti në detyrën e vet në Partesh gjatë tanë kohës së luftës, deri në shtatorin e vjetit 1944.

Tanë kët kohë e kaloi në veprimtari anmiqsore kundër lëvizjes nacional – çlirimtare. Hasani muer pjesë aktivisht në zbulimin dhe likuidimin e komunistëve e të patriotëve të kësaj ane.

I vetëdijshëm për simpatitë e besimin që gëzonte te organet italiane, Hasani shfrytezoi rasën dhe organizoi nji bandë tmeruese në tanë at anë.

Plaçkitjet, dhunimet dhe rrahjet nuk qenë gja e rrallë në këtë krahinë. Nën udhëheqjen dhe mbrojtjen e Hasan Ribnikut, kjo bandë bani aso mizorish për të  cilat asht vështirë me shkrue. Plaçkitshin krejt çka mundshin me shti në dorë,por gjaja ma e kërkueme ishin derrat e majmun, që  banda i qonte mandej natën në teritorin nën okupimin bullgar dhe i shitte me çmime më të nalta.

Veprat e tjera të këqija ishin pjesë argëtimi e kësaj bande te çfrenueme ,së cilës askush nuk mundte me i ba gja.

Gjaku rrodhi rrëke

Në periodën e parë të luftës, megjithëse me trup e shpirt trathtar, Hasani nuk i përgjaku duert dhe u përpoq që këtë tua lajë tjerëve, e vet të kënaqet me plaçkitje dhe kënaqsi tjera.

Mirëpo, me kohë, nën mbrojtjen e Italianëve ai u tërbue  aq shum saqë prej dorës së tij gjaku rrodhi rrëke.

Hasan Ribniku filloi të ndërrohet në vrasës të përbetuem, që krimet e veta i bante pa kurrfar mëshire. Ai muer aq guxim, saqë me bandën e vet të hyjë natën në katundin e vet Ribnik dhe të bajë masakrime të mëdha ndër popullsinë sërbe.

Vetem në periodën deri në vjetin 1942  banda e Hasanit  me këto kërdi nate likuidoi 15 bujq të pafajshëm sërb. Këto mizori Hasani i arsyetonte se gjoja bullgarët , në bashkpunim me Sërbet, po bajnë krime neper shtëpijat e shqiptarëve. Me nji fjalë banditi i pa skrrupulla i rrugëve  n’uniformë të policit , nuk u kufizue n’asgja.

Ismeti qoi kryet  i lodhun. Në raport gjindej mbas  saj lista e dytë  e viktimave të Hasanit , nën të cilën , përveq bujqëve  të pafajshem, kishte edhe emna grash e fëmijesh  sepse Hasani nuk qe aspak sentimental ndaj krimeve të veta.

Mbi tryezë u ndëgjue zilja e telefonit, tingllima e të cilit jehoi në mënure të pakandshme  në dhomën e qetë. Mirku e Shabani, si me komandë u gjinden menjiherë ne kambë, ashtu  të përgjumshëm.

Ismeti qoi ndëgjuesen:

-Po shok shef, un jam!…Po ju ndëgjoj !… Shabani dhe Mirku u shndërruen në veshë te erruem. Ismeti ndëgjoi  tue heshtë. Mandej muer lapsin  dhe filloi të shkruej me të shpejtë instrukcionet e dhanuna nëpër mjet të telefonit.

-Kuptova, të gjitha do të bahen si that. Lamtumirë! –tha me buzëqeshje dhe e lëshoi ndëgjuesen në vendit e vet.

Shefi ishte shok i tij qysh prej ditëve të  shkollës dhe  i vinte mirë kur e thirrte.

Ismeti i dha shenjë Shabanit që të përgatitet e ky kuptoi këtë  menjhër. Mirku këceu me gëzim deri te tryeza, lëshoi dorën mbi telefon.

–          Domethan u lajmue – tha gati tue belbëzue prej gëzimit.

–          U lajmue ,- tha Ismeti, – le të shpresojm se prej kësaj do të dali diçka.

Shabani u vesh me të shpejtë dhe mbas u pak u përshëndet me shokët e gati vrapoi.

Ishte fjala për lidhjen me të cilën nji kohë të gjatë ishte nderpre çdo kontakt. Nji prej shokëve i kishte ra ne gjurmë bandës. Raportet mbërrijtën rregullisht deri para njizet ditesh, e atëherë papritmas u ndërpren. Lidhja nuk paraqitej ma në vendin e caktuem, e as që  mrrinte ndonji lajm. Të gjithë besojshin se shoku, që i kishte hy në gjurmë bandës, do të jetë vra në ndonji përleshje të paparapame. Mirëpo, lidhja u lajmrue papritmas, çka mund të paraljmrote përfundimin e shpejt të kësaj detyre të mundimshme.

Do me thanë, nuk e paskan vra, – tha mjeku me lehtësim, – qenka gjallë?…

Ismetit thuase i ngjante diçka e tmerrshme dhe tash ngadal qetësohej.

Po, duket se qenka gjallë, ndoshta edhe na do të kemi ndonjiherë pak fat me këtë bandit. Sytë i shëndritën fuqishëm, hodhi edhe njëher nji shikim të shpejt mbi listën e gjatë të viktimave të Hasanit, e mandej lëshoi letrën e zverdhur dhe filloi të lexoj raportin tjetër.

Kthimi në katundin Ribnik

Ne shtatorin e vjetit 1944 në pragun e përfundimit të luftës, tue ndie se italianët e patën të vetën e edhe bashkëpinimi me ta, Hasani iku mbrapa në Ribnik, ku e prtëte familja, nga se frigohej për krimet që pat ba.

Mirëpo, Hasani nuk humbi kohë. Menjëherë mbas mbërritjes në Ribnik tuboi bandën e vet de vazhdoi zanatin e vjetër, por tash në mënyrë shumtë ashpër dhe ma paskurpullt.

Tue ndie largimin e shpejt të bullgarëve, banda nuk nuk ngurrej ma prej asgjaje. Ashtë vështirë me përshkrue frigën që mbretnoi në këtë anë  pre j sajë, e cila në tërbimin e vet as që i mëshihte krimet e veta. Për ate që nuk e din situatën në këtë anë, ashtë vështirë me i besue këtij rrëfimi, që ashtë pasqyrim ma besnik i panikut dhe frigës që mbretnoi nën terorin e kësaj bande.

Në luftë kundër partizanëve

Mbsas largimit të bullgarëve prej Ribnikut, Hasani masovizoi bandën e vet dhe shkoi me të në kufi me Preshevën, ku muer pjesë akitivisht në luftimet kundër ushtrisë Nacional Çlirimtare. Kuptohet mbas asajë që bani kundër patriotëve e fuqive përparimtare të kësaj ane, kundër popullit të pafajshëm, i cili nuk  bani kurfar të keqe, Hasani nuk kishte rrugëdalje tjetër përveç se të shkoi ne luftë kundër revulucionit popullor.

Në arrati

Krimineli e banditi dhe anmiku i përbetuem i vllaznimit e bashkimit  të popujve tanë, bashkëpunëtori i okupatorëve bullgarë e Italian, Hasan Ribniku,, i zhytun në gjak, nuk pati rrugdalje tjetër përveç se para ushtrisë popullore, ashtu si edhe shum tradhëtarë jerë, të strehohet në mal. Mbas disa përlesheve me ushtrinë Nacional Çlirimtare, banda e Hasnit mbeti fare e vogel. Në të vërtetë, Hasani mbeti vetëm në disa njerz.

Në perioden e parë mbas çlirimit banda e Hasanit nuk ndërmuer akcione me përpjestime të mëdha. Jetonte tue ik prej ndjekjeve,  e aksionet e sajë kufizoheshin vetëm në sigurimin e ushqimit. Qëllimi kryesor i bandës ishte me evitue çdo përleshje me ushtrinë.

Kuptohet se banditi i tipit të Hasn Ribnikut nuk mundi të qëndroj gjatë i qetë, e edhe vet jeta në arrati e shtynë të mendoj për ditët e ardhshme. Mënyra e tij e çuditshme e organizimit në ato ditë të para të arratisë e ndihmoi shum.

Hasani përgaditej në mënyrë shum të temeltë e studioze për ditët e aksioneve të veta të ardhsahme. I vetëdijshëm për numrin e vogël të anëtarëve të bandës së vet, Hasani kërkoi rrugëdalje në qarkullimin e madh të sajë, çka e ndihmoi shumë për tu ik ndjekjeve të shpeshtueme. Mirëpo, ai e dinte shum mirë se kështu nuk do të mund të qëndroj gjatë. E  dinte se  pa përkrahjen e jatakëve ka me ra shumë shpejt në duert e pushtetit popullor.

Jatakët shpëtojnë Hasanin

Ndërsa shum banda të tjera , tue mos mundë me gjetë përkrahje në popull, ranë njana mbas tjetrës në duert e organeve të pushtetit popullor, ose u dorzuen, ky kriminel i madh krijoi nji rrjetë të fuqishme jatakësh. Ndërsa bandat e tjera, të detyrueme nga uria dhe mundimet, ndërmerrshin aksione të ndryshme të rrezikshme tue humb kokën, Hasani me mjshtri tue u shti frigën në eshna, e tue shfrytëzue miqtë e vet, ngadal por me siguri bani për veti shum jatakë. Hasani e dinte se sa ma rrjetë të madhe e të fuqishme që të ketë, aq ma jetë të gjatë do të siguroj vedit e banditëve të vet. Në saje të kësajë, ai ia mbrrijti të qëndroi vjet me radhë pa ra në duart e drejtsisë. Në nji shërbim të organizuem kaq mirë të jatakëve, Hasni ishte ma i sigurtë. Për çdo aksion ma të madh ose lëvizje të ushtrisë, banda informohej menjiherë. Kush e di sa herë Hasan Ribniku mundi të përvidhet vetëm në saje të jatakëve të vet besnik.

Ismeti qoi kryet i lodhun dhe hodhi nji shikim mbi shokun që tash kotej në këambë i mështetun për mur, por në njifarë pozite të çuditshme , thuese çdo moment do të kërcente për tu nisë në detyrë. Buzëqeshi e mandej shikoi listën e gjatë të jatakëve besnik të Hasanit, të shkruem me shkrim jo të sigurt me shenime të shkurta për secilin jatak veçmas. Në fund të listës dallohej nji emer i shkruem me germa të mëdha . Ismeti  u ndalë në të pak ma gjatë. Shenimet ishin këtu ma precise dhe ma të gjana.

Përgatiti: Ismet Azizi

(Vijon më 1 janar 2021)