Blerina Kalthi, një emër që mban brenda jo vetëm identitetin e një njeriu, por edhe jehonën e betejave të pafundme. Në vitin 2021, një diagnozë e frikshme…kanceri i gjirit…u bë porta drejt një realiteti ku dhimbja, frika dhe kurajo jetojnë nën të njëjtën çati. Ajo nuk u përball vetëm me një sëmundje; ajo u përball me një breshëri stuhish, teksa kanceri u përhap në gjak, në mëlçi, në mitër. 28 seanca kimioterapie, dy ndërhyrje kirurgjikale, transplanti i gjakut dhe i palcës… secili prej këtyre është një kapitull i shkruar me lot, por i vulosur me vendosmëri.
Por sëmundja nuk ishte e vetmja plagë që jeta i ofroi. Viti 2012 i mori vëllain e vetëm, në moshën më të bukur, nga një formë agresive kanceri në kokë. Dhe kur dhimbja mendon se ka thënë fjalën e fundit, viti 2024 i godet sërish dyert e familjes: e ëma diagnostikohet me kancer në gji, duke filluar një rrugëtim që Blerina e njeh tepër mirë.
Ka njerëz që nga këto histori shemben, ka të tjerë që shpërthejnë në dritë. Blerina është ndër ata të paktët që, në mes të stuhive, vendosi të krijojë dritë. E bllokuar mes spitalesh, analizash dhe lodhjes së një trupi të munduar, ajo nuk e la shpirtin të nënshtrohej. Gjeti strehë në art…në pikturë, në punime me grep…aty ku ngjyrat u bënë mjet shërimi dhe fijet e endura u kthyen në kujtesë se duart, edhe kur trupi lodhet, mund të krijojnë mrekulli.
Arti i saj nuk është thjesht bukuri; është frymëmarrje, është rezistencë, është forma më e pastër e falënderimit që jeta ende vazhdon. Në çdo brushë ka një kujtim të vëllait, një lutje për nënën, një premtim për fëmijët e saj. Në çdo punim dore ka një copëz shprese, një dëshirë e heshtur për ditë më të buta.
Historia e Blerinës nuk është histori e dorëzimit. Është histori e ringritjes së vazhdueshme. Ndoshta puna e qëndrueshme nuk është e mundur për të, por ajo ka gjetur një mision më të madh: të jetë dëshmi se jeta, me gjithë mizoritë e saj, ende lë hapësira për bukuri, për dashuri, për art, për dritë.
Blerina nuk është thjesht një grua që lufton kancerin. Ajo është një histori frymëzimi. Një zemër që ka duruar më shumë se ç’duhet e që ende rreh fort. Një nënë që zgjohet çdo ditë për fëmijët e saj, një bijë që qëndron pranë nënës, një shpirt që kthehet në jetë sa herë që prek bojërat ose fijet e punimeve.
Dhe në fund, ajo na mëson një të vërtetë të heshtur por të fuqishme:
Drita nuk lind vetëm nga gëzimi. Drita shpesh lind nga dhimbja. Por vetëm shpirtrat e mëdhenj dinë ta mbajnë ndezur.
Nga: ADELINA PALI
Discussion about this post